آیا شخصیت شناسی از روی چهره حقیقت دارد؟!
برای پاسخ به این سؤال و آشنایی با نظرات اشخاصی که به شخصیت شناسی از روی چهره اعتقاد دارند این مقاله را بخوانید، با این توضیح که نظرات این افراد الزاماً نظرات ما نیست.
لازم به یادآوری است که در حال حاضر شرکت‌هایی نیز در جهان وجود دارند که با استفاده از فناوری‌هایی خاص مدعی تجزیه و تحلیل شخصیت انسان از روی شکل چهره‌ی او هستند.
با وب‌سایت توانمند شو همراه باشید.
در مقاله‌ی شخصیت شناسی چیست گفتیم که مشهورترین روش‌های شخصیت شناسی عبارت‌اند از:
شخصیت شناسی از روی قیافه، بیشتر جزو ریخت شناسی موجود در فهرست بالا قرار می‌گیرد.
به نظر می‌رسد نمی‌توان کل موضوع شخصیت شناسی از روی چهره را انکار کرد.
در این نوع شخصیت شناسی، حالت‌های خاصی از چهره بر داشتن خصلت‌هایی خاص دلالت می‌کند.
با این حال همان‌طور که قبلاً گفتیم همیشه این موضوع می‌تواند جای تردید هم داشته باشد.
یک محقق استرالیایی به نام «آلن استیونس» (Alan Stevens) سعی در ایجاد یک سیستم برای شناخت شخصیت از روی چهره و بدن انسان دارد.
مثلاً او با تحقیقاتی که انجام داده به این نتیجه رسیده که میزان اعتماد به نفس افراد را می‌توان از ضریب درازا و پهنای چهره‌ی شخص به دست آورد.
اگر پهنای صورت یک شخص تا ۶۰ درصد از درازای صورت او باشد، وی فردی دارای تمکین و مایل به فروتنی خواهد بود؛ اما کسانی که اندازه‌ی پهنای صورتشان تا ۷۰ درصد از اندازه‌ی ارتفاع صورتشان باشد به‌طور طبیعی دارای اعتماد به نفس قوی خواهند بود.
به نظر استیونس، هر چقدر پهنای چشم انسان بیشتر باشد میزان تحمل او در برابر خطاها بیشتر خواهد بود.
به نظر استیونسن کسانی که پلک‌هایی تا خورده دارند بیشتر اهل تجزیه و تحلیل و حساب و کتاب کردن‌اند و کسانی که در پلک‌هایشان تاخوردگی وجود ندارد یا کم وجود دارد، افرادی توضیح دهنده و اهل عمل هستند.
طبق نظر محققی به نام «دیوید روبسون» David Robson هر چقدر صورت شخص پهن‌تر و استخوانِ گونه‌هایش برجسته‌تر باشد احتمال اینکه میزان تستسترون بدنش بیشتر باشد زیادتر می‌شود.
هم‌چنین گونه‌های برجسته و صورت پهن می‌تواند دلیلی بر مدعا و تا حدی خشونت طلبی نیز باشد، مگر اینکه صورت فرد، پُر باشد، در آن صورت، چهره‌ی پهن نمی‌تواند نشانه‌ی خشونت طلبی محسوب شود.
هم‌چنین طیِ یک تحقیق مشخص شده که انسان‌های دارای صورت دراز و چهارگوش، علاقه‌ی بیشتری به هدایت و رهبری دیگران دارند.
کسانی که صورت‌های ریز نقش‌تری دارند در مقابل حوادث و اتفاقات، اضطراب کمتری نشان می‌دهند.
در همان منبع قبلی، ادعا شده است که هر چقدر در صورتتان چربی کمتری وجود داشته باشد از بیماری‌های عفونی، بیشتر در امان خواهید ماند.
طبق نظر این عده، به‌طور کلی آن‌هایی هم که در چهره‌شان چربی کمتری وجود دارد آدم‌های سرحال‌تر و فعال‌تری هستند.
برخی از شخصیت شناسان چهره می‌گویند داشتن دماغ دراز نشانه‌ی دروغ‌گویی نیست ولی می‌تواند نشانه‌ی بلندپروازی باشد.
یک محقق به نام «آبراهام تمیر» Abraham Tamir معتقد است افرادی که دماغ دراز دارند می‌توانند افرادی بلندپرواز، دارای غرایز خوب و برتری طلب باشند.
شخصیت شناسان چهره ادعا می‌کنند که پس از بررسی ۱۷۹۳ نفر، متوجه شدند آن‌ها که دماغ‌های کوتاهی دارند، حساسیت‌های خود را زودتر به دیگران نشان می‌دهند و احتمال اینکه انسان‌هایی با احساسات ظریف‌تر باشند بیشتر است.
همین شخصیت شناسان در برخی تحقیقات با مقایسه‌ی صدها چهره و بررسی خصوصیت‌های مختلف آن افراد به این نتیجه رسیدند که اشخاصی که دارای چانه‌ی درازترند برون‌گراتر هستند.
برخی از شخصیت شناسانِ چهره، داشتن چانه‌ی قوی را نشانه‌ی قدرت در نزد افراد می‌دانند. در نزد این محققان، خط چانه‌ی افراد با قدرت بدنی آن‌ها مرتبط دانسته می‌شود.
آقایانی که چهره‌ی کودکانه دارند و به‌اصطلاح baby-face هستند، در سال‌های نوجوانی نسبت به سنشان آرامش‌طلب‌تر و صلح‌جوترند ولی در بزرگ‌سالی و با بالا رفتن سنشان بلند پروازانه تر رفتار می‌کنند.
در یک تحقیق، نتیجه گرفته شده، انسان‌هایی که ابروهای بلند و پیشانی کوتاه دارند افرادی هستند که سازگاری بیشتری با دیگر انسان‌ها از خود نشان می‌دهند.
هم‌چنین گفته شده که شخص، هر چقدر برون‌گراتر باشد، لبان (بخصوص لب بالایی)، دماغ و چانه‌اش برجسته‌تر خواهد بود.
هم‌چنین گفته شده عضلات بدن افرادِ برون گرا برجسته‌تر است.
برخی دیگر از تحقیقات شخصیت شناسی از روی چهره نشان داده که در هنگام ژست گرفتن، مثلاً برای انداختن عکس سلفی، آن‌هایی که افراد احساساتی هستند با یک طرفِ صورتشان و بیشتر با سمت چپِ صورتشان ژست می‌گیرند.
آن‌هایی که بیشتر، منطق گرا هستند، اغلب به‌صورت تمام رخ، ژست می‌گیرند.
هم‌چنین حدس زده می‌شود انسان‌هایی که از خودشان زیاد سلفی می‌گیرند، به تجربیات جدید، علاقه‌ی بیشتری دارند.
چشمْ قهوه‌ای‌ها از چشمْ آبی‌ها افراد مهاجم‌تری به نظر می‌رسند. منظورمان از مهاجم بودن پرخاشگر بودن یا فرد منفی بودن نیست بلکه چشمْ قهوه‌ای‌ها نسبت به چشمْ آبی‌ها حالت تهاجمی‌تری را به بیننده القا می‌کنند.
نکته‌ای که طیِ تجربه به دست آمده این است که اگر رنگ چشم دو نفر عیناً مثل هم باشد بین اخلاق و رفتار آن‌ها هم شباهت‌های زیادی وجود خواهد داشت.
دلیلی که برای این تعبیر بیان می‌شود یکی بودن ژن‌های «لب قدامی مغز» در مورد رنگ چشم‌های یکسان در دو نفر است.
از سوی دیگر، برخی عقیده دارند که هر چقدر رنگ چشمِ کسی تیره‌تر باشد آن شخص، کاریزماتیک‌تر خواهد بود.
برون‌گراها نسبت به درون‌گراها بیشتر و نیز به مدت زیادتری در هر بار می‌خندند.
لااقل این نکته‌ی آخری به نظر حتماً درست می‌آید؛ نظر شما چیست؟!
منابع:
من حامد سلیمانی ام. از سال ۱۳۸۵ خودشناسی خودم و شروع کردم. خیلی زود متوجه شدم که خودشناسی مهمترین کاری که هر آدمی باید تو زندگی انجام بده. راستش و بخواید الآن معتقدم که ما اومدیم توی این دنیا خودشناسی کنیم به شکوفایی برسیم و از این دنیا بریم!
